Rozdział 7

Już o 21:55 Hermiona stała w holu pod Wielką Salą i czekała na swojego towarzysza niedoli. Chłopak był idealnie punktualny, przyszedł dokładnie o 22.

-Idziemy? – zapytał obojętnym tonem nie patrząc się nawet Gryfonkę.

-Mhm. – mruknęła i oboje ruszyli w stronę wyjścia z zamku. Noc była pogodna, na niebie mieniły się miliony gwiazd nieprzysłonięte ani jedną chmurką. Księżycowi brakowało kilka dni do pełni. Od czasu do czasu powiewał chłodny wiatr. Gdy musnął tylko policzki Hermiony przypomniała sobie, że miała wybrać się do Hogsmeade po nowy mundurek. Na ten rok miała tylko dwa komplety, przy czym sweterek jednego z nich był dość zniszczony, a ciepłe ubranie będzie jej potrzebne biorąc pod uwagę, że to już ostatnie ciepłe wrześniowe dni. Okrążyli dziedziniec w ciszy i powolnym krokiem skierowali się na most prowadzący na błonia. Atmosfera pomiędzy nimi była ciężka i bardzo napięta. Gryfońska duma nie pozwalała odezwać się Hermionie pierwszej. Tymczasem Malfoy pamiętając podsłuchane słowa dziewczyny z przed kilku godzin nie miał pojęcia jak się odezwać, żeby nie doprowadzić dziewczyny do szału.

-Już wszystko w porządku Granger? – zapytał w końcu. Za wszelką cenę chciał przerwać tą ciszę, która aż dzwoniła w ich uszach.

-A co cię to obchodzi? – odpowiedziała zjadliwie.

-Bo jeżeli źle to lepiej od razu idź do Skrzydła Szpitalnego, żeby nie musiał Cię tam nieść. – fuknął. – „Kurwa, Malfoy… miałeś być miły…” – pomyślał. Chociaż nie był pewny czy potrafi to zrobić. – „Cholera. To tylko Granger. Po co się tak starasz?” – Przeszli przez most i wyszli na szkolne błonia. Wtedy dziewczyna się cicho odezwała.

-Malfoy…

-Hmm? – Hermiona wzięła głęboki wdech.

-Dziękuje za to wtedy… że mi pomogłeś… - wykrztusiła. Dracon zdziwiony spojrzał na nią, dziewczyna ewidentnie unikała jego wzroku. Zmusił się na miły ton głosu.

-Nie ma sprawy.

-Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała niepewnie patrząc się na czubki swoich butów zmoczonych od rosy, która już pojawiła się na trawie.

-A jak miałem się inaczej zachować? Zostawić cię taką chorą? Dobić? – odpowiedział ironicznie.

-To już by było bardziej do ciebie podobne. – skwitowała. Chłopak zacisnął mocno pięści co nie uszło jej uwadze.

-Słuchaj, ja wiem, że od pierwszej klasy byłem dla ciebie straszny, ale…

-Nie Malfoy! Nic nie rozumiesz! – wybuchła dziewczyna.

-„No i masz co chciałeś idioto!” – powiedział sobie w duchu blondyn. – „Teraz się zacznie.”

-Przez ostatnie 7 lat dręczyłeś mnie na każdym kroku. Zatruwałeś życie jak tylko się dało. A to co się wydarzyło ostatnio, podczas wojny. – przerwała na chwilę. – To co się wydarzyło w Twoim domu… - wyszeptała. Czuła ucisk w gardle, do oczu napływały jej łzy. – … wtedy jakoś stałeś bezczynie. – mówiąc ostatnie słowa Gryfonka spojrzała z nienawiścią prosto w oczy arystokraty, któremu aż przeszedł dreszcz po plecach.

-Nie mogłem wtedy nic zrobić. – Hermiona prychnęła i przyśpieszyła kroku. Draco złapał ją za rękę zmuszając, żeby obróciła się w jego stronę. – Rozumiem, że moje słowa tak naprawdę gówno znaczą, ale… - tutaj wziął głęboki oddech - … czy jest coś co mogę zrobić, żeby wynagrodzić tobie chociaż ułamek tego co przeszłaś? – Gryfonka patrzała na niego nie dowierzając – „Kurwa! Co ty do cholery jasnej robisz? Co ty mówisz?” – karcił siebie w myślach Draco. Zanim dziewczyna zdążyła cokolwiek odpowiedzieć spuścił głowę na dół i wyminął ją idąc dalej przez błonia. Dziewczyna dość szybko do goniła i zrównała krok. Dalej szli w ciszy.

-Sprawdzamy sowiarnie? – zapytała kiedy przechodzili obok wysokiej wieży.

-Mhm. – mruknął potwierdzająco. – Zostań tu, ja sprawdzę środek. – powiedział kiedy wspięli się już na górę. Hermiona została sama, podeszła do barierki na samym szycie schodów, oparła się o nią rękoma i spuściła głowę. Starała się ogarnąć wszystko to co się dzieje między nią a Malfoyem, ale nie bardzo jej to wychodziło. Po chwili wyczuła, że chłopak staje obok niej. Usłyszała charakterystyczny trzask odpalanej zapalniczki. Zerknęła na niego kotem oka. Ślizgon odpalał papierosa. Zaciągnął się głęboko i wypuścił dym opierając się o balustradę obok Hermiony.

-Palisz? – zapytała zdziwiona.

-Czasem… - odpowiedział wkładając zapalniczkę do paczki papierosów. Hermiona wzięła ją od niego. Zdziwiony Draco nawet nie zdążył zareagować. Dziewczyna wyjęła jednego i odpaliła.

-Granger? Ty? – blondyn stał wmurowany. – Zawsze miałem cię za największą cnotkę w Hogwarcie.

-Bo taka byłam. – uśmiechnęła się wypuszczając dym z ust. Przypomniała jej się sama końcówka wakacji, które spędziła z mugolskimi przyjaciółmi starając się zapomnieć. To David i Patrick nauczyli ją palić. – Ale przez ostatnie miesiące bardzo wiele się zmieniło. Szczególnie po wojnie, kiedy wróciłam do domu i starałam się zapomnieć o… o wszystkim. – skwitowała nie chcąc znowu poruszać bolesnego tematu. Malfoy i tak zrozumiał co miała na myśli.

-Rozumiem. – wyszeptał. Zaległa między nimi cisza, ale zupełnie inna niż wcześniej. Nie przeszkadzała, nie drażniła, była całkowicie naturalna.

-Postaram się. – powiedziała w końcu Hermiona na co on, aż się wzdrygnął i spojrzał na nią pytająco. – Nie wiem czy dam radę ci wybaczyć, a już na pewno nie zapomnieć. Ale spróbuję dać Ci drugą szansę. – chłopak już otwierał usta, ale ona nie dała mu odpowiedzieć. – Pamiętaj tylko, że jeżeli mnie oszukujesz to pożałujesz tego. – jej głos nie pozostawiał żadnych wątpliwości, mówiła całkowicie poważnie.

-Nie boisz się? – zapytał po chwili.

-Czego?

-No bo co powiesz Potterowi i tym dwóm wiewiórkom?

-To moja sprawa co im powiem. – odburknęła. Nie wpadła na to. Przecież jej przyjaciele będą wściekli jak się dowiedzą, że „pogodziła się” z Malfoyem. I wcale im się nie będzie dziwić. Ona sama już jest na siebie zła, że to wszystko robi. – A to co powiesz swoim?

-Ja? A niby komu mam o tym mówić? Diabeł już sam cię polubił, a reszta mnie nie obchodzi.

-A twoi rodzice? – na to pytanie Malfoy spiął wszystkie mięśnie.

-Nie rozmawiajmy o moich rodzicach. – widząc reakcje chłopaka Hermiona przystanęła na to mimo zaciekawienia. Zaczęli powolutku schodzić ze schodów sowiarni. Szli jeden obok drugiego, oboje zamyśleni. Zegar na dziedzińcu wybił 23:00.

-Chodźmy w kierunku jeziora. – zaproponowała Gryfonka. Skierowali się w tamtą stronę.

-Jeżeli chcesz możemy na razie udawać przed Potterem i resztą, że jest po staremu. Do momentu, aż coś się wymyśli.

-Oszalałeś? To są moi przyjaciele. Dlaczego niby miałabym ich oszukiwać? – oburzyła się Miona.

-Oh, już dobrze, nie spinaj się tak. Zaproponowałem tylko, żebyś nie miała w razie czego z nimi problemów. – dziewczyna spojrzała na niego podejrzliwie i myśląc o tym co powiedział.

-No dobrze, ale tylko przez jakiś czas. I masz nie przesadzać. A jak komuś o tym powiesz…

-Zluzuj Granger. – uśmiechnął się pod nosem. I tyle było z jej oporu i szlachetności wobec przyjaciół. Mimo wszystko zupełnie ją rozumiał. Jest bardzo odważna i dużo ryzykuje dając mu drugą szansę. – „Tylko nie spierdol tego Malfoy.” – pomyślał. Dochodzili już do jeziora w tafli którego odbijał się księżyc. Widok był niesamowity.

-Możemy tu usiąść na chwilę? – zapytała Gryfonka siadając pod drzewem rosnącym najbliżej brzegu.

-Pewnie. – mruknął i usiadł obok niej również opierając się o pień. Milczenie przerwała Hermiona.

-Malfoy…

-Mhm?

-Tylko nie spierdol tego, ok? – Draco spojrzał na nią zaskoczony. Przez chwilę nawet podejrzewał, że dziewczyna potrafi czytać w myślach. Uśmiechnął się w końcu pod nosem.

-A jeżeli spierdolę to złamiesz mi nos jak w trzeciej klasie?

-Żebyś wiedział.

-Ok. W takim razie będę grzeczny. – powiedział z typową dla siebie kpiną w głosie. Ze strony jeziora powiał bardzo chłodny wiatr. Dziewczyna zapięła swoją bluzę pod samą szyje i skuliła nogi obejmując je rękoma.

-Zimno ci? Znowu? – zapytał.

-Troszkę. Przeżyję. – blondyn mimo to przyłożył rękę do jej czoła.

-Przynajmniej tym razem nie masz gorączki.

-Dam sobie radę, ok? – powiedziała mrużąc gniewnie oczy.

-Niech ci będzie. – wzruszył ramionami.

-Kiedy zaczynacie treningi? – mruknęła.

-Serio cię to interesuje? – uniósł zaskoczony brwi.

-Nie, ale moglibyśmy pogadać o czymkolwiek normalnym to czas szybciej zleci. – chłopak zaśmiał się cicho.

-W najbliższą sobotę rano chyba zorganizuję nabór na wolne miejsca, a wieczorem pierwszy trening.

-Blaise też gra w tym roku? – Draco spiął się trochę. Nie spodobało mu się to, że Hermiona mówi o jego przyjacielu po imieniu. Oznaczało to, że są dosyć blisko. Nie wiedział czemu, ale przeszkadzało mu to.

-Tak. Jako rozgrywający. – kolejny podmuch zimnego wiatru sprawił, że Gryfonka zadrżała i mocniej się skuliła. Chłopak widząc to wahał się tylko chwilę i rozpiął swoją czarną bluzę.

-Co robisz Malfoy? – zapytała kiedy bez pytania przysunął ją do siebie i przytulił opatulając z jednej strony swoim ramieniem.

-Nie marudź. Zostało nam jeszcze 2,5 godziny. Znowu zachorujesz i jeszcze pomyślą, że specjalnie coś robię, żeby cię wykończyć. A tym razem nie oddam ci jej całkowicie bo też mi chłodno. – powiedział siląc się na obojętny ton. Dziewczyna już nie protestowała, znajdowała się w potrzasku pomiędzy ramieniem i bluzą Dracona, a jego ciepłym i umięśnionym ciałem. Poczuła jak się rumieni, dziękowała samej sobie, że zostawiła dziś włosy rozpuszczone, więc mogła choć trochę zakryć swoje policzki.

-Ładnie pachniesz. – powiedziała cicho i zaraz skarciła się za to w myślach. Zaskoczony Ślizgon uśmiechnął się z niedowierzaniem.

-To miał być wstęp do podrywu?

-Oszalałeś? – oburzyła się brązowooka starając się odsunąć. Rumieniła się przy tym jeszcze bardziej.

-Uspokój się. Tylko żartuje, ok? – powiedział i zamiast ją wypuścić przycisnął do siebie mocniej. Dziewczyna ostrożnie położyła głowę na jego torsie wdychając zniewalający zapach męskich perfum.

-„Nie wierzę, że to się dzieje.” – pomyślała.

-„Czemu ja to robię?” – zapytał siebie Malfoy. Siedzieli tak dalej patrząc się w mieniącą się tafle jeziora, słuchając szumu drzew i bicia własnych serc. Oboje za wszelką cenę nie chcieli się przyznać przed sobą samym do jednego: było im w tym momencie bardzo dobrze.

Blaise Zabini siedział w swoim dormitorium i właśnie kończył pisać ostatnią pracę domową. Przeciągnął się leniwie i podszedł do barku z którego wyjął  kryształową szklankę i butelkę Ognistej Whisky. Nalał sobie trochę bursztynowego płynu i dodał dwie kostki lodu.  Pociągnął łyk i podszedł do okna. Była piękna, bezchmurna noc. Przejechał wzrokiem po szkolnych błoniach i zatrzymał się przy jeziorze. Pod jednym z drzew siedziały dwie osoby przytulając się nawzajem.

-Czy to…? Nie... nie, na pewno nie. – mówił sam do siebie z niedowierzaniem. Męska postać się ruszyła, blask księżyca przez moment oświetlił jego platynowe włosy. Ręką przejechał dziewczynie po głowie odgarniając z twarzy długie loki. Diabeł zaśmiał się. – Smoku… ten szlaban to dla ciebie jak wygrana na loterii. – powiedział i pociągnął ze szklanki łyk alkoholu.

Hermiona czekała na Ginny w holu głównym. Miały się spotkać i iść do Hogsmeade po mundurek dla szatynki. Dzień w szkole minął jej bardzo szybko i spokojnie. Przez wszystkie lekcje myślała o wczorajszym szlabanie z Malfoyem. Kiedy o 2 w nocy skończyli patrol odprowadził ją pod drzwi jej dormitorium. Oboje byli bardzo zaspani i trochę skrępowani sobą nawzajem. Do tej pory jeszcze czuła palce Ślizgona dotykające jej czerwonego policzka, kiedy odgarniał jej kosmyki. „Ładniej ci bez włosów na twarzy” – powiedział z nutą ironii w głosie. Widać było, że jednak szybko pożałował tego co powiedział, bo niemal od razu skrępowany odwrócił wzrok.

-Już jestem. – powiedziała ruda dziewczyna dźgając ją delikatnie palcem w bok.

-Uhum. Chodźmy. – odpowiedziała Hermiona. Dzień był bardzo pochmurny i wietrzny. Pani Prefekt zapięła swoją skórzaną kurtkę i schowała połowę twarzy w chuście w kolorze czerwonego wina.

-Jak było wczoraj na szlabanie z Malfoyem? – zapytała z wyraźną kpiną w głosie jej przyjaciółka.

-A jak myślisz? – odburknęła.

-Myślę, że bardzo przyjemnie i romantycznie. – westchnęła Ginny. Hermiona, aż się zatrzymała zdziwiona.

-„Szlag. Widziała nas.” – pomyślała tylko i zaczęła szukać jakiegoś dobrego wytłumaczenia na swoje zachowanie.

-Oh, już przestań. Żartuje przecież. Wiesz, że ci współczuje tego wszystkiego. Dupek cię podpuścił na korytarzu, a teraz musisz się z nim męczyć… - na te słowa Hermiona odetchnęła w duchu z ulgą. Przytaknęła i ruszyła dalej.

-A jak z Harrym? – zapytała Miona. Wiedziała, że to dość drażliwy temat.

-Nie wiem. Od kiedy się rozstaliśmy niby wszystko jest w porządku. Przyjaźnimy się i wszystko jest fajnie. Tylko mimo wszystko nie wiem, czy to nie skończy się na tym, że wrócimy do siebie.

-A chcesz tego? – Ginevera westchnęła głośno.

-Nie wiem Hermi. Niby dobrze mi było przy nim i gdyby nie ta wojna to może dalej bylibyśmy razem, ale jak teraz o tym myślę to nie wiem czy jestem w stanie go tak kochać jak kiedyś. Czy jestem w stanie go kochać inaczej niż jak barta. Coś się po wojnie zmieniło w nas, że zaczęliśmy na siebie patrzeć zupełnie inaczej, ale nie wiem co. – ostatnie zdanie pasowało Hermionie nie tylko do sytuacji Ginny i Harrego.

-Wojna zmieniła nas wszystkich. Tego nie da się ukryć. – mrukneła zachmurzona. Kiedy doszły do Hogsmeade skierowały się prosto do sklepu z ubraniami w którym sprzedawano również mundurki Hogwartu. Hermiona przymierzyła gryfoński komplet.

-I jak? – zapytała Ginny zza parawanu w szatni. Szatynka przejrzała się w lustrze i pokazała przyjaciółce.

-To mój stary rozmiar. Spódniczka na długość jest idealna, ale mam ją trochę za szeroką w pasie. Sweter też mógłby być minimalnie węższy.

-To weź mniejszy rozmiar. Jaki problem?

-Taki, że spódniczka będzie krótsza.

-No i co z tego? Wiem, że najchętniej byś chodziła w habicie zakonnicy, ale myślę, że mniejsza będzie pasować idealnie. Poza tym masz świetne nogi i mogłabyś też je czasem pokazać. – Hermiona już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale ruda nie dała jej dojść do głosu i zawoła ekspedientkę. – Przepraszam, czy możemy prosić mniejszy rozmiar tej gryfońskiej szaty? – kobieta kazała im chwilę poczekać.

-Przykro mi, ale w tej chwili nie mamy ich na stanie. Mogę za to dać do przymiarki komplet z innego domu, jeżeli będzie pasował to w ciągu kilku dni przyślę pani sową gryfońską.

-Dobrze. Poprosimy. – odpowiedziała Weasley.

-Dziękuje, że dajesz mi podjąć decyzje. – syknęła Hermiona.

-Nie ma za co. – ekspedientka przyszła z nowym strojem.

-Dziękuje. – odpowiedziała Miona i wzięła ubrania. Sprzedawczyni uśmiechnęła się i odeszła.

-Dziękujesz za ślizgońskie stroje? – prychnęła młodsza Gryfonka – Ja bym tego kijem nie dotknęła.

-Mam przymierzyć ten rozmiar czy nie? – fuknęła starsza i zasłoniła się parawanem. Kiedy wyszła Ginny klasnęła w dłonie.

-Idealnie.

-Na pewno? Nie jest…

-Nie, nie jest za krótka. Gdyby nie kolor wyglądałabyś bosko.

-Niech ci będzie. Idę zapłacić i zapytać się kiedy dokładnie bym dostała szkarłatną.

-Dobra. – odpowiedziała przyjaciółka i zaczęła przeglądać ubrania będące najbliżej przymierzalni. Hermiona przeszła przez cały, dość duży sklep w kierunku kasy. Z daleka widziała, że ekspedientka wchodzi na zaplecze. Jeszcze raz spojrzała na spódniczkę, którą dalej miała na sobie i swoje odsłonięte nogi.

-„Na pewno nie jest za krótka?” – pomyślała. W tym  momencie zderzyła się z kimś. Zachwiała się na chwilę. Silna ręka objęła ją w pasie. Poczuła znajomy zapach męskich perfum.

-Przepra…- zaczęła Hermiona ale zamilkła gdy zobaczyła stalowe tęczówki oczu wpatrujące się w nią. Kosmyki blond włosów opadające na bladą twarz. Miękkie usta o idealnym kształcie. Wszystkie jej mięśnie się spięły. Serce zaczęło szybciej być. Szybko odskoczyła od niego. Czuła jak się rumieni. Ślizgon stał przez chwilę zbity z tropu wpatrując się w dziewczynę. Zmierzył ją wzrokiem zatrzymując się chwilę na spódniczce. – Na co się gapisz? – warknęła.

-Granger? – zapytał zdziwiony.

-Jak widać! Coś ci nie pasuje? – zza pleców Malfoya wyłonił się czarnoskóry chłopak i uśmiechnął przyjaźnie.

-Co ty masz na sobie? Zamierzasz zmienić dom? – zaśmiał się. Na jego widok dziewczynie trochę ulżyło. Czuła się zdecydowanie bezpieczniej gdy nie była z blondynem sam na sam.

-Tyko przymierzam rozmiar. Ok? – powiedziała już bardziej spokojnym tonem. W tym momencie z zaplecza wyszła sprzedawczyni.

-Ta szata jest dobra. Kiedy bym dostała gryfońską? – powiedziała Hermiona kładąc pieniądze na blacie.

-Przyślę w ciągu najbliższych trzech dni. – kobieta uśmiechnęła się i podała jej rachunek. Szatynka podziękowała i odeszła w stronę przymierzalni. Nie zdążyła jednak zrobić kilku kroków kiedy usłyszała za sobą głos Zabiniego.

-Dobra? Dobra to mało powiedziane. Jest idealna! Hermiono czemu nie zakładasz takich spódniczek jak mamy wspólne spotkania, albo patrole? – zapytał zalotnym tonem dając Malfoyowi kuksańca w bok. – A może ubiera się tak na szlabany z tobą, Dracusiu? – Hermiona pokazała drugiemu Prefektowi język i odeszła.

-„Dziwne. Czy mi się wydawało, czy Malfoy przed chwilą był lekko zaczerwieniony… Nie. Przestań. Przywidziało ci się.” – wróciła do przymierzalni i przebrała się w swoje ciuchy nie wspominając o niczym Ginny. Wyszły ze sklepu omijając dwojga Ślizgonow. Zabini szukał czegoś na dziele męskim, a blondyn czekał na niego oparty o ścianę patrząc ukradkiem na jedną z Gryfonek.

Rozdział wyszedł trochę długi jak na mnie, ale myślę, że to dobrze. Bardzo proszę o komentarze :)